Po przelocie z Warszawy ( po drodze nocleg w Londynie ze zwiedzaniem go) odebraliśmy jacht Bavaria 44/'02 o nazwie "My Dream", bez zastrzeżeń (warto wspominać, że włącznik światła w łazience nie działał i że zaraz to naprawiono ? ), choć dwa koła sterowe uważam za szpan i bajer na tym jachcie ograniczający tylko miejsce w kokpicie, miał roler grota, autopilota, elektr. windę, lodówkę (co jest normą także na Śródziemnym) i odtwarzacz CD..., co też się normą staje :)))), poza tym silnik V-P 50HP z dobrze dobraną śrubą - na min. obrotach ładnie szedł do przodu.

Załoga : mieszana. Małżeństwo amerykańsko-polskie (Rysia i Rick), para w średnim wieku z Wa-wy (Zbyszek, st..j. morsko doświadczony i Iwonia), młoda dwójka z Wrocka (Tomek,st.j z dobrym morskim stażem i Aga ) pani lekarz z Kielc (Joanna, też z morskim stażem i ja :)))
Z tego 3 osoby pierwszy raz na morzu i jedna raczej z żaglowców. Kilka uwag nt. pogody : stały wiatr (pasat) z kierunku NE o sile 3-7B, temp. 28 do 29 st. C i słońce praktycznie cały czas - jedynie przy większych wyspach co jakiś czas - krotko - mżawka, temp. wody 27 C.
Zaokrętowaliśmy się w Rodney Bay Marina na St. Lucii i pierwszy postój był w niewielkiej odległości, w zatoczce, gdzie tubylec pokazał nam, jak się wspinać na palmę kokosową i za grosze uzupełnił nam zaopatrzenie w kokosy.
Później był przelot na St. Vincent, gdzie odbyła sie mordercza wspinaczka na wulkan (z płazy na 1000 n.p.m.), a po drodze przyroda..., przyroda tak dla nas niesamowita i.... krowa, gdzieś na 1/5 wysokości. Stała się ona czynnikiem wybitnie dopingującym : gdy jedna z pań chciała się wycofać, to po upewnieniu się, ze nie jest obrażalska powiedziałem "popatrz, krowa tu wlazła... a Ty nie wleziesz ?" :)))). Pani doszła do szczytu (tfu !, chciałem napisać do krateru... ) :))).
Mieliśmy tu też nietypowe zdarzenie : przy podchodzeniu do miejscowości Wallilabou, gdzie chcieliśmy dokonać odprawy celnej i paszportowej (stał tam żaglowiec), wypłynęły nam naprzeciw dwie łodzie i machając rękoma krzyczeli, żebyśmy nie wpływali, a na pytanie dlaczego, odkrzyknęli, że w zatoczce jest Shark ! Nie bardzo mogłem zrozumieć, co nam to wadzi : najwyżej nie będziemy pływać, a tylko pontonem do brzegu... i tak to skomentowałem załodze, ale jedna z nich wyglądała na urzędową...., pomyślałem, że nasza obecność przeszkadzała by im w polowaniu na niego i zawróciliśmy do najbliższego miasteczka, gdzie się wyjaśniło, że tam kręcone są zdjęcia do filmu o piratach... :((
Później przegoniono nas także i stąd - a więc ostatecznie nie dokonaliśmy odprawy.
Po zejściu z wulkanu popłynęliśmy do kilkunastometrowego wodospadu i zrobiliśmy całkiem nieekologiczną kąpiel w słodkiej wodzie. Wynikły w tym momencie nieporozumienia z lokalnym przewodnikiem : nie ustaliliśmy ceny przed wycieczką i chciał nieprzyzwoicie dużo - nauczka dla nas. Zawsze najpierw ustalić cenę i to z wyliczeniem co i za co.
Po drodze była akcja ratownicza MOB. Płynąc ok. 500 m od brzegu zobaczyliśmy lokalna motorowa łódkę bez załogi, która zataczała nieprzewidywalne kolka po wodzie z dużą prędkością. Załoga - jednoosobowa - bezradnie pływała w morzu i robiła uniki - chyba czekała, aż skończy się benzyna w zbiorniku.... Odczepiliśmy nasze dinghy z Yamahą 2 KM i przewodnik popłynął na ratunek znajomemu - jakoś udało się wskoczyć na łódkę właścicielowi i było po problemie.
Następnie była Bequi Island z zatoką Admiralty Bay i wielki problem dla anglojęzycznej załogi jachtu stojącego z wiatrem od nas. Wieczorem, gdy załoga postanowiła wybrać sie do jakiejś knajpki z live music, zaczął szwankować silniczek przy dinghy i zdryfowało ich na boje tegoż jachtu. Na pytanie " Where are You from" (w domysle : a skad Wy tu ) dwie kobiety odpowiedziały chórkiem "We are from Poland", po czym tamtym szczęka opadła na taki respons - w końcu to nie byle co dopłynąć na Karaiby z Polski małym pontonem.....
Sternik (jedyny On na pontonie ), myśląc, że powodem awarii jest brak paliwa wezwał mnie na pomoc, żebym podpłynął do niego jachtem. Odpaliłem silnik i wezwałem Ricka na dziob, gdzie odknagowałem cumę i kazałem mu ja trzymać, po czym na mój znak puścić (była nabiegowo na boi), gdy wróciłem za koło sterowe i dałem znak, to... nic się nie wydarzyło. W pierwszej chwili myślałem, że może cuma się gdzieś zacięła, ale gdy ponownie poszedłem na dziób to Rick twardo trzymał i na pytanie dlaczego nie puścił, odpowiedział : "bo by nas zdryfowało"...., hmmmm, taaaak.....
W międzyczasie zniecierpliwiony sternik z pontonu, wybrał się wpław do nas po kanister z paliwem, a więc na pytanie tamtej załogi, czy może potrzebna jest jakaś pomoc, może paliwo, usłyszeli, że nie, bo już jeden po nie popłynął.....
Następnego dnia jedliśmy smażoną rybę, która złapał Rick i lobstery (langusty) kupione od miejscowych.
Z tym łapaniem ryb...., gdy byłem tam poprzednim razem, to nie łapaliśmy, bo doszliśmy do wniosku, ze złapać to nie problem, ale co dalej ?. Tym razem nie było takiego problemu i niektóre panie już planowały jak zagospodarują następne. Później jedliśmy też zupę rybna, tylko z planowanych kotlecików nic nie wyszło : Rick złapał jednego dnia dwie sztuki i to takie, że myślałem - nie damy rady tego zeżreć..., niepotrzebnie sięmartwiłem : wlekliśmy je za rufa na jednej lince i na koniec dnia tylko równo ucięty koniec linki nam został...., jakis delfin chamowaty miał posiłek za free :((((. (Rick się mało nie popłakał... ).
Był także przypadek, kiedy w ciągu 2 sekund poszła cala linka o wytrzymałości 40KG z kołowrotka i koniec - Rick musiał odżałować przynętę i zakładać nową linkę.
Następnie była wyspa Mustique z jej rezydencjami, trującymi drzewami i przepiękną plażą Macaroni Beach, a także posiłkiem w restauracji tubylców (nie nastawionej na turystów), później nocny skok na Grenadę do St. Georges.
Tu także zwiedzanie wyspy z przewodnikiem (busem), m.in. wytwórnia przypraw (gałki muszkatołowej, cynamonu, liści laurowych, itd.), a także posiłek w lokalnej restauracji. W menu było 20 dań i umowa, ze za umówiona kwotę, każdy dostanie wszystkie..., oczywiście w niewielkiej ilości. Pod koniec myślałem, że tych dań to już było ze 25 i że drań - właściciel jest złośliwy.... Zakończył ten festiwal podaniem gąsiorka z 70% cynamonówką - wypiliśmy po jednym i chwatit (skąd tu mi się rosyjskie słowo przypałętało ? ) :))).
Przy porcie na plocie wisiało kilka olbrzymich żółwich skorup na sprzedaż i gdy odpływaliśmy, to w zatoce wypatrzyliśmy kilka pływających żółwi. Następnego dnia byliśmy w malej zatoce na S cyplu Grenady, skąd ruszyliśmy na N w kierunku powrotnym. Wstąpiliśmy na Tobago Cays, gdzie sa najlepsze widoki przy nurkowaniu, a później przez St. Vincent (uwaga na Kingstown - brak miejsca w porcie dla jachtów, lub
my w nocy nie mogliśmy go wypatrzyć, poza tym na środku zatoki stoi nieoświetlony statek) wróciliśmy na St. Lucie, gdzie nie polecam portu Soulfriere (najbardziej nachalni i chamscy tubylcy), stanęliśmy wiec obok w zatoczce miedzy Pitonsami (dwa wulkaniczne strome szczyty o charakterystycznym kształcie).
Następnie ostatnia noc w Marigot Bay (czerwone, ziemne kraby !!!, włażące do dziur w ziemi ), steki w restauracji i już : następnego dnia skok do Rodney Bay i zdanie jachtu.
Wracając wpakowałem się w nawietrzny cypel St. Vincent, gdzie zrobiło się strome, wodne piekiełko - to tu mieliśmy jednego rannego : Zbyszek przechodził przez drzwi, gdy podbiła nas fala o wysokości 4-5 m i kształcie zupełnie nietypowym jak na Atlantyk. Zranił się niegroźnie w czoło, plaster i po wszystkim.
Nawigacja w całym rejsie zajmował się Tomek, a także podchodzeniem i odchodzeniem w łatwiejszych miejscach, sterowaniem Tomek, Zbyszek, ja i autopilot ze wskazaniem na tego ostatniego.
W sumie był to typowo rekreacyjny rejs, którego mottem może być napis na T-shircie, który ostatniego dnia nabyła Aga : " Live slow / Sail fast"