Lokalizacja
Jezioro Kunickie jest największym, bo zajmującym ok. 95 ha powierzchni jeziorem tzw. Pojezierza
Legnickiego i liczy ok. 1500 m długości oraz ok. 1000 m szerokości.
 Położone jest ono na wschodnim obrzeżu wsi od której wzięło swą nazwę. Kunice okalają torfowiska, powstałe z narastania licznych jeziorek. Przed drugą wojną światową dwa obszary w rejonie wsi miały charakter rezerwatów. Jeden byt na wysepce Jeziora Kunickiego zwanej "Wyspą Mew", gdzie od polowy kwietnia do połowy maja podbierano dla celów konsumpcyjnych jaja licznie tam gnieżdżącej się mewy śmieszki. Drugi, ze względu na występowanie rzadkich roślin torfowych położony był po zachodniej stronie wsi tuż za cmentarzem wiejskim. Oba wymienione obszary po II Wojnie Światowej uległy zapomnieniu i likwidacji. Współcześnie służby ochrony przyrody zaprojektowały ponowne utworzenie rezerwatu na obszarze 13 hektarowego torfowiska tuż na zachodnim obrzeżu wsi pod nazwą "Bagno Kunickie". Ma to być florystyczny rezerwat ścisły, gdyż występuje tu duże bogactwo bagiennych gatunków roślin, w tym cztery gatunki roślin chronionych całkowicie, a wśród nich m.in.: rosiczka okrągłolistna, niezmiernie rzadko już spotykany lipiennik czy częściowo chroniona porzeczka czarna. Będzie to kontynuacja ochrony rezerwatowej obszaru torfowiska, które prawnie chroniono od 1923 r. do zakończenia działań II wojny światowej. Ze względu na spalenie, prawdopodobnie w 1950 r., trzcinowiska na "Wyspie Mew" na razie zaniechano ponownego tworzenia rezerwatu, gdyż po pożarze mewy już tam się nie gnieżdżą. |