Udział w tym rejsie zrodził się po trosze z chęci przeżycia większej przygody, a po trosze z konieczności "zaliczenia" 100 godzin na wodach pływowych, nieodzownych do zdobycia "morsa" zgodnie z dopiero co wprowadzonym regulaminem stopni żeglarskich. Gdy wpadła mi w ręce oferta COŻ w Trzebieży, w której figurował rejs gwarantujący wypływanie tego minimum za całkiem rozsądną cenę, pokazałem ją Januszowi i długo się nie zastanawialiśmy. 

Cumujemy, mając świadomość, że pobyt tu będzie krótki. Wszyscy chętnie korzystają z pozwolenia kapitana, który osobiście objął wachtę portową i wychodzą na ląd. Janusz i ja zaczynamy zwiedzanie od pryszniców, które już bardzo były potrzebne naszym cielskom. Przyjemność tę mąciła jedynie jej cena - 6 DM od łba. Po ablucjach kłusem ruszamy. Najpierw pośród kolorowych budyneczków - to sklepy i magazyny, których jest bardzo dużo, bo Helgoland jest objęty strefą wolnocłową i klientów ze stałego lądu dowożonych promami nie brakuje, potem drogą pnącą się na wzgórze. 

Ciekawostką jest pamiątka po ostatniej wojnie, podczas której wyspa przeżyła ciężkie naloty, mianowicie wybity w litej skale lej po wybuchu 5-cio tonowej bomby. Jeszcze tylko szybkie wizyty w kilku sklepach i meldujemy się na jachcie, na którym czeka już posiłek.

Wkrótce wypływamy i po kilku godzinach, w deszczowej pogodzie wchodzimy do mariny w Cuxhaven, cumując do pływającego pomostu.
Po kolacji zwiedzamy grupkami przyległa dzielnicę, której ładne domy i wspaniale utrzymane ulice dobitnie ukazują przepaść, dzielącą nas od tego kraju. Wieczór kończymy w przyjemnym, małym barze, przystrojonym setkami morskich gadżetów.

Następnego dnia jesteśmy w drodze do Hamburga. Pogoda paskudna, prognoza mówi o nadchodzącym silnym sztormie. Nocą wchodzimy do mariny w centrum miasta, gdzie Wojtek daje pokaz manewrowania dużym jachtem w panującej tu ciasnocie, przy silnym prądzie wody.
Ruszamy na nocne zwiedzanie rozrywkowej dzielnicy St. Pauli, o tej porze najbardziej atrakcyjnej. Zasłyszane wcześniej opowieści nie kłamały - było co oglądać, a największe wrażenie zrobiła na mnie uliczka wypełniona lokalami w typie "Blue Oyster" z filmu "Akademia Policyjna". Przeszliśmy jednak nie zaczepiani, może z uwagi na towarzyszące koleżanki. Wylądowaliśmy w końcu, zwabieni dobrą muzyką, w prawdziwym irlandzkim pubie, gdzie w towarzystwie właściciela i wesołej Brazylijki spędziliśmy przy guinnessie czas jakiś. Ranek ukazał nam domy w otoczeniu portu, z których wiele było stylizowanych na statki.
Kończymy pobyt w tym największym niemieckim mieście portowym i płyniemy w dół Elby. Panuje ogromny ruch przeróżnych jednostek pływających, widziałem nawet lądujący wodnosamolot. Pogoda kiepska, to chyba wpływ sztormu który nie pozwala nam wyjść na otwarte morze. Żeby więc wypływać brakujące godziny cały następny dzień pływaliśmy kręcąc się blisko brzegu w miejscu, jak się wydawało ustronnym. Wzbudziło to jednak podejrzenia służb niemieckich, bo dwukrotnie podpływali do "Śmiałego", dość natarczywie dopytując się czy u nas wszystko w porządku. Powodem tej troski była najprawdopodobniej położona tuż obok jądrowa elektrownia.
Późnym wieczorem przechodzimy przez śluzę i stajemy na noc w Brunsbuttel, by wczesnym rankiem pożeglować na wschód wodami kanału. Po drodze korzystając z ładnej pogody szorujemy pokład jachtu i klarujemy wewnętrzne pomieszczenia. Dwukrotnie się zatrzymujemy: raz z powodu gęstej mgły, drugi w Rendsburgu na szybkie uzupełnienie zapasów. Właśnie tam Polak, marynarz z niemieckiego statku, przekazał nam informację o nagłej śmierci księżnej Walii - lady Diany.
Już bez niespodzianek wychodzimy na Bałtyk i przy niezłym wietrze bierzemy kurs powrotny. Następnego dnia obserwujemy tornado, na szczęście z daleka. Wiatr i fala rosną, a żeglowanie baksztagiem jest wspaniałe. Dla kompletu atrakcji przy wschodnim brzegu Rugii łapie nas burza. Błyskawice rozświetlają nocne niebo i ukazują fontanny wody wzbijane przez dziób "Śmiałego"- wspaniała sceneria.
O świcie wchodzimy do Świnoujścia, szybko jesteśmy odprawieni w GPK i po kilku godzinach stajemy w Trzebieży. Od razu wynosimy własny ekwipunek i zabieramy się do klarowania jachtu.
Zabawne zdarzenie miało miejsce gdy bączek, do któregowsiedliśmy z Januszem aby umyć burty jachtu, zaczął tonąć. Do ukończenia mycia kolega wybrał z niego duuużo wody.

Wieczór kapitański, wspaniale przygotowany przez Janka i dziewczyny, trwał do późna i pozostawił bardzo przyjemne wspomnienia. Rankiem jeszcze uroczyste wręczenie opinii, pamiątkowe wspólne zdjęcia, wymiana adresów itp. Pora się żegnać - rejs dobiegł końca.

Dodam jeszcze, że oprócz zrealizowania założeń szkoleniowych i pozyskania nowych doświadczeń, te dwa tygodnie na morzu dały mi osobistą korzyść - poznanie kilku wspaniałych osób, z którymi znajomość utrzymuję do dzisiaj.

Tekst i fot. Jarosław Szczepanowski