Właśnie skończyliśmy nasz ostatni wspólny posiłek na jachcie. Mam chwilę wolnego czasu, więc postanowiłem powspominać. To były trzy tygodnie wspaniałej zabawy, a jednocześnie ciężkiej pracy......zacznę jednak od początku.

Ósmego lipca wyjechałem z ojcem do Szczecina, aby spotkać się z żeglarzami, z którymi miałem spędzić kolejne trzy tygodnie. Po zapoznaniu się z kapitanem i załogą, którą tworzyło dziewięć osób z różnych stron Polski w różnym wieku pojechaliśmy mikrobusem do Boulogne. Stamtąd mieliśmy rozpocząć 22 dniowy rejs. Następnego dnia weszliśmy na jacht i rozpoczęliśmy przygotowania do rejsu. Każdemu z nas przydzielono obowiązki. Moim zadaniem było szycie żagli. Jedyna dziewczyna w naszym towarzystwie miała zając się zaopatrzeniem w żywność. Już od pierwszego dnia postanowiłem skrupulatnie wypełniać swoje zadania, chociaż szycie żagli nie jest zbyt atrakcyjnym zajęciem, które chciałbym wykonywać przez całe życie.
Mimo, że byliśmy przygotowani, musieliśmy czekać do następnego dnia na odpływ i otwarcie śluzy. Już w pierwszym dniu przy wspólnej pracy zdołałem poznać przynajmniej częściowo ludzi, z którymi miałem pływać przez najbliższe 22 dni. Między nami nie było żadnych różnic, gdyż wszyscy zwracali się do siebie na "ty".
Następnego dnia rano wypłynęliśmy na otwarte morze. Pierwszy etap naszej podróży miał się zakończyć w Plymouth w Anglii. W planach mieliśmy wybrane porty, ale nie mogliśmy przewidzieć ile czasu zajmie nam podróż do każdego z nich, gdyż zależało to od warunków atmosferycznych, głównie od kierunku i siły wiatru. Dojście do Plymouth było utrudnione, gdyż na wodzie była flauta, a na silniku można było płynąć maksymalnie sześć godzin, bo inaczej się przegrzewał. Odległości po między poszczególnymi portami pokonywaliśmy zazwyczaj w ciągu dwóch-trzech dni. Najdłużej trwała podróż do ostatniego portu znajdującego się w Ostendzie, bo aż cztery dni. Odwiedziliśmy po kolei wspomniany już Plymouth, Dublin, Falmouth, Newhaven i Ostende.
W czasie rejsu dni niewiele się różniły od siebie. Zostaliśmy podzieleni na trzy wachty, a każda z nich miała określone zadania. Dzień rozpoczynał się od śniadania przygotowanego przez jedną wachtę. Po śniadaniu część z nas odsypiała wachtę nocną, a pozostali, inni sprzątali po śniadaniu, a inni szli na wachtę i do steru. O trzynastej był obiad, a o dziewiętnastej kolacja. Wachty zmieniały się co cztery godziny, a kambuz co trzy dni. Wykonywaniu codziennych czynności towarzyszyła atmosfera wzajemnej życzliwości, staraliśmy się nawzajem sobie pomagać. Przez cały rejs nie było żadnej kłótni.
Jedną z atrakcji naszej podróży było spotkanie delfinów na pełnym morzu. Ich zachowanie przypominało sceny z filmów. Skakały przed dziobem, nurkowały, czasem udawało im się robić salta w powietrzu.

Do portów wpływaliśmy zazwyczaj w nocy. Na ich zwiedzanie poświęcaliśmy zazwyczaj jeden - dwa dni. Największe wrażenie zrobił na mnie Dublin - stolica Irlandii. Spędziliśmy tam dwa dni. Piękne zabytki, zadbane ulice, tłumy ludzi, bardzo dużo zieleni, kolej, która w niczym nie przypominała naszej, to wszystko przyciągało wzrok przeciętnego turysty.
Każdy port był miejscem zaopatrzenia w żywność. Najczęściej spożywanym przez nas posiłkiem był makaron w różnych postaciach, który połykaliśmy w zawrotnym tempie.
Najbardziej utkwił mi w pamięci sztorm, w czasie którego nasz jacht był co chwilę zalewany wodą i bardzo nim bujało, jednak musieliśmy zachować zimną krew i w zupełnym spokoju wykonywać wszystkie czynności. Sztorm z przerwami trwał ok. czterech dni. Zresztą pogoda nas nie rozpieszczała, najpierw upał i przymusowy postój na środku morza a następnie ciągle zwiększający się wiatr, który doprowadził do sztormu. Jednak myśmy się nie załamywali, wciąż dopisywały nam humory. Szczęśliwi i radośni dopłynęliśmy do ostatniego portu naszego rejsu, czyli do Ostendy. Stamtąd wrócimy do domu.

Długość trasy 1426 Mm, na żaglach przepłynięto 339 godzin.